بازی خودافشایی، خودآگاهی، خودشکوفایی و خودکارآمدی رو بالا می برد، بازی استرس رو رها می سازد، باعث ارتباط ما با دیگران می شود، افکار خلاقانه رو تحریک می کند، به اکتشاف کمک می کند، هیجانات رو تعدیل می کند. بازی ذاتا یک فعالیت لذت بخش است، بازی به صورت غیر کلامی احساس شایستگی رو شکل می دهد. بازی خارج از قضاوت و ارزیابی بزرگسالان باعث می شود که کودک از اشتباه کردن احساس امنیت کند . بازی زبان نشانه‌ها و سمبل‌هاست، بازی زبان کودک است و اسباب بازی‌ها کلمات او هستند.

بیایید بازی درمانی رو تعریف کنیم؟

بازی درمانی یک نوع مشاوره یا روان درمانی است که از بازی برای ارزیابی، جلوگیری یا درمان چالش های روانی و اجتماعی استفاده می کند. به نظر می رسد که این درمان، فقط سرگرم شدن با اسباب بازی ها است. با این حال، تحقیقات نشان می دهد که بازی تراپی در درمان بسیاری از مشکلات سلامت روان و اختلالات رفتاری موثر است. امروزه از بازی یا بازی درمانی به عنوان روشی برای درمان مشکلات کودکان استفاده می شود. بازی درمانی به کودکان کمک می کند تا بتوانند مسائل و مشکلاتشان را حس کنند، با این هدف که ویژگی های روانی خود را بشناسند. در این نوع درمان، به کودک فرصت داده می شود تا احساسات آزاردهنده و مشکلات درون خود را از طریق بازی بروز داده و آنها را به نمایش بگذارد.

در کودکان بی قرار حواس پرت که کنترل کمی روی حرکات بدنی خود دارند و براحتی هم متوقف نمی شوند، بازی کمک می کند تا تنش آنها آرام شود یا کودکانی که مورد ضرب و شتم و آزار جنسی قرار گرفته اند، می توانند از طریق بازی درمانی تا حد زیادی به آرامش و بهبود برسند. درمانگر از طریق بازی درمانی یک موقعیت بازی را به صورت کلی ایجاد می کند که کودک بتواند ترس و تنش خود را بیرون بریزد، در حقیقت در بازی درمانی کودک «خود درونی اش» را نشان می دهد. شدت احساساتی که برخی کودکان در طول بازی درمانی از خود نشان می دهند گاهی بسیار تعجب آور است، احساساتی چون تنفر، ترس، تنهایی، ناامنی، احساس شکست، بی کفایتی و احساس ناخواسته بودن از این گونه احساسات است و غالبا شروع این احساسات باعث محرومیت و انحراف شخصیت کودک می شود.

در بازی درمانی پس از آن که کودک بازی با وسایل را شروع کرد، درمانگر با دقت اعمال و گفتار او را تحت نظر می گیرد و با مشاهده رفتارش در ضمن بازی به نگرانی های او پی می برد و پس از تفسیر و نتیجه گیری از عملکردهای کودک، راه حل هایی مناسب برای مشکلات او ارائه می کند.

اگر کودک تمایل به بازی نداشته باشد، مشاور باید او را تشویق کند، اگر کودک ساکت بماند و بازی نکند، مشاور بازی با اسباب بازی ها را شروع می کند و بتدریج از کودک دعوت می کند که در بازی شرکت کند.درمانگر در طول درمان و هنگام کار با کودکان، باید بپذیرد که کودک دلایلی برای هر آنچه که انجام می دهد دارد و مسائل زیادی وجود دارد که ممکن است برای کودک مهم باشد در حالی که قادر نیست آنها را با درمانگر خود در میان بگذارد.

در واقع بازی درمانی یک ارتباط کمک کننده بین شخص تعلیم دیده و کودک هست به این منظور که استرس کودک رها شود. برای یک ارتباط نرمال و فرایندهای یادگیری به کار می آید. درمانگر از تکنیک‌هایی استفاده می‌کند که هر آنچه کودک را رنج می‌دهد که نمی‌تواند فکرها و احساساتش رو در غالب کلمات بیان کند ، افشا سازد. مدل سیستمی از ارتباط بین فردی است که در این ارتباط درمانگر از قدرت درمانی بازی برای کمک به جلوگیری و درمان مشکلات روانی کودک استفاده می کند تا از این طریق به رشد و توسعه بهینه کودک کمک کند.

برای این که درمانگر در بازی درمانی موفق باشد، باید دارای ویژگی هایی چون قابل اعتماد بودن، پذیرا بودن و احترام به کودک باشد. در بازی درمانی باید شرایطی فراهم شود که کودک به درمانگر خود اعتماد و احساس کند که افکار و احساساتش مورد توجه درمانگر قرار گرفته است.

اهمیت بازی درمانی چیست ؟

– بازی برای شادی انسان و بهزیستی در کار و عشق لازم است

– استرس و خستگی را رها می سازد.

– زمینه ساز ارتباط مثبت ما با دیگران خواهد بود.

– برای تحریک فکر خلاقانه و خود اکتشافی محرک می باشد.

– برای تقویت خود و کنترل هیجانات ابزاری بی نظیر است.

– مهارت‌ها و نقش‌های زندگی را یاد می دهد.

– یادگیری و پیشرفت با بازی درمانی دو روی یک سکه هستند.

اهداف بازی درمانی چیست؟

– تقویت خود‌پذیری، عزت نفس و تاب آوری

– توسعه مهارت های ارتباطی

– توسعه مهارت های شخصی

– توسعه مهارت های اجتماعی

– تسهیل یادگیری در مورد خود و دیگران

– کشف و بیان احساسات به صورت آشکار و باز

– توسعه مهارت های تصمیم گیری

– یادگیری دیدگاه های مختلف در مورد مشکلات و ارتباطات

– افزایش کلمات احساسی و مفاهیم هیجانی

مزایای درمان با بازی درمانی چیست؟

– توانایی پردازش احساساتی که ممکن است کودکان نتوانند به روشهای دیگر آن را ابراز کنند.

– کاهش رفتارهای نامطلوب و افزایش ظرفیت تنظیم کننده رفتار

– توسعه استقلال و تفکر خلاق