اختلال بادی دیسمورفیک
اختلال بادی دیسمورفیک نوعی اختلال روانی است که در آن ، فرد به شدت نگران یک نقص خیالی یا بسیار کوچیک در بدن خود می شود و دائما به آن فکر میکند. این نقص معمولا خیالی است، اما اگر نقص فیزیکی واقعا وجود داشته باشد، افراد مبتلا به اختلال بادی دیسمورفیک آن را به شدت بزرگ خواهند کرد. برای اینکه فرد رسما مبتلا به این اختلال تشخیص داده شود لازم است شدت تفکر درباره نقص های جسمی آنقدر شدید باشد که باعث نابسامانی و آشفتگی در عملکرد اجتماعی، شغلی، یا سایر زمینه های زندگی شود. دیسمورفی یک واژه یونانی به معنای غیر عادی و ناهنجار است. دیس یعنی نه، نا، بد؛ و مورفی یعنی شکل یا قواره.
به طور کلی ، دیسمورفی یا دیسمورفیا یعنی زشت و بدقواره. هرودت، تاریخ نویس یونان باستان، از این کلمه برای اشاره به افسانه ی زشت ترین دختر در اسپارتا استفاده کرد. این دختر زشت احتمالا نقص عضو نیز داشت زیرا والدینش به پرستارش اکیدا دستور داده بودند که او را به هیچ کس نشان ندهد. پرستار هرروز دیسمورفیا را به معبد هلن می برد و دعا می کرد که هلن او را از زشتی نجات دهد. هلن بعد از مدت ها به این درخواست پاسخ مثبت داد و دیسمورفیا را به زیبا ترین دختر اسپارتا تبدیل کرد.
اکثر افراد مبتلا به اختلال بادی دیسمورفیک ناراحتند که اجزای صورتشان زشت است، یا در صورتشان عدم تقارن وجود دارد، موهایشان می ریزد، یا جوش های صورت، چین و چروک، جای زخم، رنگ های غیر عادی پوست، یا موهای زیادی که روی صورتشان وجود دارد آنها را زشت کرده اند. سایر اشتغالات ذهنی عبارتند از حالت بدن به طور کلی ( مثل تفکر دائمی درباره چاق بودن ) و نارضایتی از اندام های خاص مثل سینه ها، باسن، و … افراد مبتلا به این اختلال از نقص های ظاهری خود خجالت می کشند و درباره انها فقط با عبارات کلی حرف می زنند (یعنی دقیقا نمی گویند از چه چیزی ناراحتند) و ممکن است همیشه از خود با عنوان «زشت» یاد کنند.
همچنین، این افراد ممکن است نسبت به نقص های خود وسواسی شوند و ساعت ها در مقابل آینه بایستند و ظاهرشان را مرتب کنند ( مثلا موهایشان را شانه می زنند یا ارایش می کنند). همچنین، ممکن است رژیم غذایی بگیرند تا لاغر شوند و لاغر بمانند. اینگونه فعالیت ها معمولا به رنج فرد می افزاید. افراد مبتلا به اختلال بادی دیسمورفیک درباره ظاهر خود باورهای غلط ایجاد می کنند و کاملا متقاعد هستند مه افکار انها صحیح و درست است. در نتجیه، دائما به جراحی زیبایی می اندیشند تا نقص های خیالی خود را برطرف کنند. مطالعه ی افرادی که جراحی پلاستیک می کنند نشان می دهد که ۱/۹ درصد آنها به اختلال بادی دیسمورفیک مبتلا هستند. ۴۰ درصد متقاضیان جراجی زیبایی، هیچ نقصی ندارند یا نقص آنها بسیار کوچک است و اغلب به اختلال بادی دیسمورفیک مبتلا هستند. اختلال بادی دیسمورفیک در کسانی که به فکر زیبایی اندام هستند، و شدیدا به پرورش اندام می پردازند و از موارد استروئیدی، برای حجیم کردن عضلات خود استفاده می کنند نیز دیده می شود. وسواس درباره هیکل و اندام عضلانی، دیسمورفی ماهیچه ای (یا دیسمورفی عضلانی) نامیده می شود. تمایل به “عالی بودن” از لحاظ عضلانی و ماهیچه ای، عقده آدونیس نامیده می شود، (در اساطیر یونان، آدونیس یک مرد جوان بسیار خوشتیپ است). اشتغال ذهنی دائمی درباره نقص های فیزیکی ظاهری، اغلب به فاجعه انگاری آن ویژگی منجر می شود. یعنی، فرد، برای مثال، به خودش می گوید، “من چاق هستم”، “من زشت هستم”.
دائم ازین موضوع ناراحت است، اما در نظر نمی گیرد که حتی اگر چاق یا زشت باشد، اسمان به زمین نمی آید، چاقی و زشتی دو مفهوم نسبی هستند، و بیش از ۹۷ درصد مردم متوسط و حتی کمتر از متوسط هستند، ولی تقریبا همه آنها زندگی عادی دارند.
دلگرمی از سوی دیگران و تلاش خود افراد مبتلا به اختلال بادی دیسمورفیک برای نفی افکار منفی نمی توانند این عقاید را عوض کنند و افراد مبتلا به این اختلال در وضعیت بدتری قرار می گیرند که ممکن است افسردگی عمده، اضطراب، فوبی اجتماعی، خود – زنی عمدی، و اقدام به خودکشی را به همراه بیاورد. علاوه بر آن، نوجوانان مبتلا به اختلال بادی دیسمورفیک در مدرسه و شغل خود نابسامانی های عملکردی شدیدی پیدا می کنند و مطالعات نشان می دهد که نرخ اقدام به خودکشی آن ها به ۴۵ درصد می رسد. اختلال بادی دیسمورفیک ممکن است با سایر اختلالات نیز همراه باشد، مثل اختلالات خورد وخوراک، اختلال وسواسی – اجباری، فوبی اجتماعی، و اختلالات کنترل امیال.
هنوز دیدگاهی وجود ندارد.