رویدادهای تروماتیک
تروما پاسخ عاطفی یک فرد (آسیب روانی) به یک رویداد بسیار منفی است. در معنی ریشه ی تروما یعنی زخم یا جراحت اما در علم روانشناسی تروما یک زخم یا آسیب روحی است که از یک واقعه یا یک رویداد شوکه کننده ایجاد شده و به روان آسیب جدی وارد می کند.
وجود تروما در افراد باعث کاهش احساس امنیت درونی میشود. برای مثال تجاوزجنسی، تصادف ،از دست دادن عزیزان، … این آسیب فقط آسیب روانی نیست و با توجه به شدت آن ممکن است دردهای فیزیکی هم ایجاد کند.
واکنش های اولیه به تروما معمولا شوک و انکار است.
رویدادهای تروماتیک همان اتفاقاتی هستند که بر اثر تروما ایجاد می شوند و فرد آسیب پذیر میشود.
در ادامه درباره ی افراد آسیب پذیر در رویدادهای تروماتیک توضیح خواهیم.
افراد آسیب پذیر معمولا به دو دسته تقسیم می شوند
-
دسته اول افراد خوشبین
-
دسته دوم افراد قربانی
دسته اول در مقابل اضطراب ها، اتفاقات و رویدادهای تروماتیک خیلی آسیب پذیرتر هستند و ممکن است که بعد از چنین رویدادهایی دچار بیماری های اضطرابی در حد اختلالات روانی شوند چرا که اعتقادشان درباره ی دنیا ثابت و انعطاف ناپذیر بوده و تفکر خوش بینانه شان با اتفاقات واقعی همخوانی ندارد.
از نظر آن ها دنیا جای امنی بوده و معتقدند ما تحت مراقبت هستیم و دین ویا خدا ازما محافظت می کند و زمانیکه با یک اتفاق تروماتیک(به شدت منفی) رو به رو می شوند تمام باورهای آنها می شکند. درصورتیکه که افراد اگر هر گونه اتفاق را در دنیا محتمل بدانند به شکلی که نه بدبین باشند نه خوشبین و تفکر واقع بینانه داشته باشند آسیب های کمتری بعد از این اتفاقات میبینیند و سریعتر به زندگی عادی برمیگردند و احتمال بیماری روانی در آنها کمتر است.
نگاه واقع بینانه قطعا در مسیر خودمراقبتی است.
دومین گروه از افراد آسیب پذیر
افرادی هستند که به خودشان به چشم یک قربانی نگاه می کنند.و اگر اتفاقی در زندگیشان افتاده باشد به قدری خودشان را قربانی می بینند که بعد از ان سانحه مدام این تفکر را دارند که زندگی من عوض شده و من نمی توانم زندگی طبیعی خودم را ادامه دهم. آنقدر در نقش قربانی فرو می روند که از جای خودشان نمی توانند بلند شوند و آرام آرام و به مرور آنها هم به اختلالات روانی دچار می شوند.
این آدمهای قربانی گاها حتی به ظاهر انسانهای فعالی درمحیط های اجتماعی هستند اما این ظاهر موضوع است و حتی برای پوشاندن احساس قربانی بودن فعالیت می کنند ولی از درون در همه ی بخش های زندگی احساس قربانی بودن را به همراه دارند. اغلب تصمیمات زندگی خودشان را به تعویق می اندازند چرا که امیدی به تغییر زندگی ندارند
هنوز دیدگاهی وجود ندارد.