قبل از بحث در مورد خطرات بازی های کامپیوتری ، بهتر است در مورد مزیت‌های آن نیز صحبت کنیم. گذشته از سرگرمی و تفریح، بازی می‌تواند راهی برای تعامل مردم با یکدیگر فراهم کند؛ زیرا آنها برای انجام کارهای مشترک با هم کار می‌کنند. جامعه ما از یک اپیدمی تنهایی رنج می‌برد و بازی می‌تواند وسیله‌ای برای ارتباط با دیگران باشد، از جمله کودکان اوتیسم که ممکن است با شیوه‌های ارتباط سنتی درگیری‌هایی داشته باشند.
تحقیقات مختلفی وجود دارد که برخی از مزایای شناختی بازی را نشان می‌دهند، مانند کنترل بهتر توجه شخص و بهبود استدلال فضایی، هرچند کاملاً مشخص نیست که این مزایا در خارج از حوزه بازی ویدیویی به دنیای واقعی چقدر گسترش می‌یابد. علاوه بر این، بازی های ویدیویی دارای کاربردهای پزشکی نیز هستند، مانند آموزش افراد مبتلا به بیماری‌های تخریب کننده برای بهبود تعادل، کمک به نوجوانان مبتلا به ADHD تا مهارت‌های تفکر خود را بهبود ببخشند یا جراحان را در مورد چگونگی انجام عملیات پیچیده فنی آموزش می‌دهند.
خطرات بازی های کامپیوتری در چیست؟
دو مطالعه اخیر بینشی را در مورد این که آیا انجام بازی های ویدیویی خشن به سلامت روان یا پرخاشگری مربوط می‌شود، ارائه می‌دهد.
نوجوانانی که سال‌ها به طور مداوم بازی های خشونت آمیز انجام می‌دادند، در مقایسه با کسانی که الگوی بازی‌هایشان با گذشت زمان تغییر می‌کند، از پرخاشگری بیشتری خبر می‌دهند.
محققان هیچ ارتباطی بین بازی خشن ویدئویی و اختلالات اضطراب، افسردگی، علائم بدنی یا ADHD پس از دو سال پیدا نکردند.
با توجه به این که تعداد زیادی از کودکان هنوز در خانه خود هستند و افزایش آشکار تعداد نوجوانان و بزرگسالان گیمر، به نظر می‌رسد بررسی مجدد شواهد در مورد این که آیا پرخاشگری در بازی های ویدیویی با مشکلات بزرگسالان یا جامعه ارتباط دارد، مناسب است. در کل این مقاله به بررسی خطرات بازی های کامپیوتری و رفتاری که والدین باید در این زمینه داشته باشند می‌پردازد.
پس از چند دهه تحقیق در رابطه با خطرات بازی های کامپیوتری خشن، جواب قطعی برای تاثیر این بازی ها بر سلامت روان فرزندان به خصوص پرخاشگری وجود ندارد. در اوایل دهه ۲۰۰۰ مطالعات زیادی وجود داشت که نشان می‌داد بین بازی های خشن ویدیویی و رفتار پرخاشگرانه رابطه وجود دارد؛ اما در عین حال مطالعه دیگری نشان داد که پرخاشگری در بین گیمرها بسیار ناچیز است و احتمالاً به دلیل رقابت است نه خشونت بازی ها. به عنوان مثال، مطالعات نشان داد که افراد هنگام شکست در بازی‌هایی مانند ماریو کارت به همان اندازه پرخاشگر می‌شوند که بازی خشن‌تری مانند Fortnite را می‌بازند و این حس احتمالاً به دلیل سرخوردگی از باختن است و نه خشونت.
مطالعاتی در زمینه خطرات بازی های ویدئویی
دو مطالعه درباره خطرات بازی های کامپیوتری نشان می‌دهد که بازی های خشن ممکن است به یک اندازه خطرناک نباشد. این مطالعات بی نظیر هستند زیرا آنها نمونه‌های زیادی از جوانان را برای مدت طولانی بررسی کردند. این خط تحقیق به ما کمک می‌کند تا بررسی کنیم که آیا بازی گسترده در یک محیط دنیای واقعی (به عنوان مثال اتاق نشیمن، نه آزمایشگاه) با عملکرد سلامت روان بعداً در سال‌های بزرگسالی و نوجوانی آن فرد ارتباط دارد؟
اولین مطالعه مجددا بحث طولانی مدت در مورد این که آیا بازی خشن ویدئویی با پرخاشگری و اختلالات بهداشت روانی در بزرگسالی ارتباط دارد را مرور کرد. این مطالعه بر روی ۳۲۲ نوجوان آمریکایی، از ۱۰ تا ۱۳ سال گزارش شده است که هر ساله به مدت ۱۰ سال مصاحبه می‌کردند. این مطالعه الگوهای خشونت آمیز بازی های ویدیویی را بررسی کرد و سه الگو را در طول زمان یافت:
- خشونت اولیه بالا (کسانی که در جوانی بازی های خشن انجام می‌دادند و با گذشت زمان بازی خود را کاهش دادند).
- میانه روها (کسانی که قرار گرفتن در معرض بازی های خشن متوسط و در طول دوره نوجوانی مداوم بود).
- و افزایش دهندههای تدریجی (کسانی که با قرار گرفتن در معرض بازی های کم خشن شروع کردند و پس از مدتی آن را افزایش دادند).
اکثر بچه‌ها جز گروه سوم بودند و بچه‌هایی که با نمره افسردگی بالا شروع کردند بیشتر در گروه خشونت اولیه بالا قرار داشتند. یعنی فقط بچه‌های گروه میانه رو بیشتر از دو گروه دیگر رفتار پرخاشگرانه نشان می‌دادند.
محققان نتیجه گرفتند که بازی پایدار و خشن در طی سال‌های متمادی بود که پیش بینی کننده رفتار پرخاشگرانه بود نه شدت خشونت به تنهایی، یا میزان مواجهه برای دوره‌های کوتاه‌تر. نکته مهم این است که در هیچکدام از سه گروه مواجهه افسردگی یا اضطراب و همچنین تفاوت رفتارهای اجتماعی مانند کمک به دیگران پیش بینی نشده است.
مطالعه دوم در رابطه با خطرات بازی های کامپیوتری یک تحقیق بزرگ‌تر بود، در پی ۳۰۰۰ نوجوان از سنگاپور و بررسی این که آیا بازی های ویدیویی خشن با مشکلات بهداشت روانی دو سال بعد ارتباط دارد یا خیر. نتایج نشان داد که نه بازی خشن ویدئویی و نه زمان بازی ویدیویی به طور کلی، اضطراب، افسردگی، علائم بدنی یا اختلال بیش فعالی با کمبود توجه را پیش بینی نکرده است. مطابق با بسیاری از مطالعات قبلی، علائم بهداشت روان در ابتدای مطالعه با علائم پیش بینی شده در دو سال بعد یکی بودند. به طور خلاصه، هیچ ارتباطی بین بازی های ویدیویی و عملکرد بهداشت روان جوانان یافت نشد.
آسیب بازی های ویدئویی
آسیب های استرس تکراری یا آسیب های بیش از حد، آسیب هایی هستند که از فعالیت‌هایی ناشی می‌شوند که از عضلات و تاندون‌ها به طور مکرر استفاده می‌کنند، تا حدی که درد و التهاب ایجاد می‌شود. اگر اجازه داده شود این آسیب ها پیشرفت کنند، بی حسی و ضعف ایجاد می‌شود و می‌تواند آسیب دائمی ایجاد کند. آسیب های بیش از حد دست و بازوها در بین گیمرها بیداد می‌کند.
یکی از نمونه‌های متداول از آسیب بازی های کامپیوتری ، سندرم تونل کارپل است که بسیاری از گیمرها به آن مبتلا می‌شوند. سندرم تونل کارپ که اغلب در کارمندان اداری نیز دیده می‌شود، شامل التهاب عصبی در مچ دست است که باعث درد و بی حسی در آن ناحیه می‌شود.
«Gamer’s thumb» که قبلا «PlayStation thumb» نامیده می‌شد، هنگامی اتفاق می‌افتد که تاندون‌هایی که انگشت شست را حرکت می‌دهند ملتهب می‌شوند. اصطلاح پزشکی این بیماری tenosynovitis de Quervain است و می‌تواند منجر به تورم و حرکت محدود شود. گیمرها همچنین در معرض خطر تریگر فینگر، یا تنگی تنوزینوویت هستند، چنین چیزی زمانی اتفاق می‌افتد که انگشت به دلیل التهاب مزمن در حالت خمیده گیر می‌کند. گیمرها همچنین می‌توانند به آرنج تنیس مبتلا شوند، التهابی دردناک در جایی که تاندون وارد استخوان خارج از آرنج می‌شود.
بازی در نوجوانان نیز با چاقی همراه است، البته چنبن معضلی در بزرگسالان نیز نشان داده می‌شود. این امر به دلیل این پدیده واضح است که اگر یک نوجوان هر روز ساعت‌ها جلوی صفحه نشسته است، تحرک زیادی ندارد. همچنین تصور می‌شود که چاقی به دلیل افزایش مصرف غذا هنگام انجام بازی های ویدیویی باشد. بر اساس مطالعه‌ای در مجله تغذیه بالینی، «یک جلسه از بازی های ویدیویی در نوجوانان پسر سالم، بدون توجه به میزان اشتها، با افزایش مصرف غذا همراه است.» مکانیسم‌های پیشنهادی به این صورت است که یا سیگنال‌هایی که نشان دهنده سیری هستند، آسیب می‌بینند، یا این که استرس ذهنی مربوط به انجام بازی های ویدیویی مراکز پاداش را فعال می‌کند، که منجر به افزایش مصرف غذا می‌شود.
مشکلات بینایی از شکایات رایج گیمرها است. شایع‌ترین مشکل بینایی خستگی چشم است که می‌تواند منجر به سردرد و تمرکز ضعیف شود. گزارش شده است که بازی زیاد یا همان اعتیاد به بازی کامپیوتری می‌تواند منجر به تشنج شود.
به اندازه بازی کردن!
همانند بسیاری از فعالیت‌های دیگر که دارای مزایا و مضرات بالقوه هستند، رعایت اصول اعتدال در گیمینگ نیز برای جلوگیری از آسیب بازی های کامپیوتری مهم است. با محدود کردن تعداد ساعاتی که جلوی صفحه می‌نشینید و با انجام فعالیت‌های سالم مانند ورزش یا معاشرت در دنیای واقعی به جای بازی مجازی، می‌توانید بسیاری از آسیب‌های ناشی از بازی را بهبود ببخشید.
آموزش یک کلید اساسی در پیشگیری از آسیب است. گیمرها باید در مورد نحوه محافظت از شست، مچ و آرنج، خط کمر، حالات عاطفی، خواب و چشم آموزش ببینند. آموزش ساده در مورد استراحت، کشش، خوردن تنقلات سالم و استراحت و ورزش انگشت شست، مچ دست یا آرنج هنگام شروع درد، می‌تواند آسیب بازی های ویدئویی را زودتر برطرف کند، حتی قبل از این که دردی قابل توجه شوند. برای چشم، گیمرها می‌توانند قانون ۲۰-۲۰-۲۰ را امتحان کنند: هر ۲۰ دقیقه سعی کنید به مدت ۲۰ ثانیه به چیزی در اندازه ۲۰ فوت دورتر نگاه کنید.
به طور خلاصه، بازی های ویدئویی می‌تواند در یک سبک زندگی سالم که شامل مقدار کافی خواب، ورزش و تغذیه مناسب است، جایگزین شود تا این که این بازی به زندگی شما تبدیل شود.
نقش والدین چیست؟
آیا والدین هنوز هم باید روی ساعت بازی فرزندانشان نظارت داشته باشند؟
بله، زیرا انجام بیش از حد بازی های ویدیویی، کودکان را از سایر فعالیت‌های ارزشمند برای رشد اجتماعی، عاطفی و خلاقانه خود مانند استفاده از تخیل و ساخت چیزهایی که توسط برنامه نویسان به آنها داده نشده است دور می‌کند (داستان‌ها، هنر، ساختارها، فانتزی بازی).
اما اگر این نظارت جنبه دخالت به خود بگیرد و کودک را از دوستان گیمر و علاقمندی‌هایش دور کنید، باعث به وجود آمدن مشکلات دیگر و متعددی می‌شوید که ممکن است در آینده فرزند شما تاثیری منفی بگذارد!
به عنوان والدین، بیایید آنچه را که آنها تجربه می‌کنند، درک کنیم. ما هنوز هم باید به علائم بهداشت روان توجه کنیم. به نظر می‌رسد نوجوانان بیش از بزرگسالان احساسات همه گیر را تجربه می‌کنند و سطح افسردگی و اضطراب به اوج بی سابقه‌ای رسیده است.
اگر نوجوانان در حال حاضر از بازی های ویدئویی برای مقابله با بسیاری از کمبودهایشان استفاده می‌کنند، پایان دنیا نیست و اگر آنها از نظر روانشناختی با مسائلی دست و پنجه نرم می‌کنند، نباید این بازی ها را سرزنش کنیم.
آخه انقدر دیگه همه چی کامپیوتری شده که ما چه بخوایم چه نخوایم بچه‌هامون با چنین چیزهایی درگیر میشن، واقعاض نمیشه جلوشون رو گرفت.
درسته دوست عزیز، هیچ متخصصی هم تجویز نمی‌کنه که جلوی بچه‌ها رو بگیرین و دسترسی اونها رو به چنین بازی‌هایی قطع کنین. نکته مهم در این باره اینه که فرزند رو تا حد مورد نیاز کنترل کنین و بهش اجازه بدین که بر اساس یه سری حد و حدودی سراغ چنین بازهایی بره.
روز به خیر سوالی داشتم در رابطه با تریگر فینگر، چنین مشکلی ممکنه بعد از قطع کردن بازی ویدئویی رفع بشه یا یه بیماری موندکاره و حتماً به درمان نیاز داره؟
این بیماری از سطح خفیف تا شدید وجود داره و بسته به سطحی که داره و البته سن شخصی که دچار چنین بیماری شده، باید دنبال درمان بود، در حقیقت نمیشه گفت با قطع بازی های ویدئویی این بیماری کلاً از بین میره ولی کمک زیادی به بدتر نشدن اون میکنه!